Þjóðviljinn - ábm. Helgi Guðmundsson

Fyrst er að nefna ályktun sem frá landsfundinum í febrúar sem lesa má hér::

http://www.vg.is/wp-content/uploads/2013/02/alyktanapakkinnallur_loka_efnisyfirlit.pdf

Þetta hér er úr stjórnmálaályktuninni:

„Ósjálfbær húsnæðisstefna, ofuráhersla á einkaeign húsnæðis, með tilheyrandi skuldsetningu, og skortur á samræmdum leikreglum um fasteignalán hafa skapað mikinn vanda fyrir íslenskar fjölskyldur eftir hrun. Þó gripið hafi verið til margþættra aðgerða til að styðja við fjölskyldur í greiðsluvanda, meðal annars stóraukinna vaxtabóta, er ljóst að endurskoða þarf íslenska húsnæðiskerfið til framtíðar. Þar er mikilvægt að skoða verðtrygginguna og hugmyndir um 2% vaxtaþak á hana, tryggja að óverðtryggð lán verði í boði hjá Íbúðalánasjóði á félagslegum grunni og að byggður verði upp öflugur leigumarkaður með aðkomu stjórnvalda í byrjun sem geri leiguhúsnæði að raunverulegum og öruggum valkosti fyrir fjölskyldufólk. Sérstaklega ber í því tilliti að líta til húsnæðissamvinnufélaga þar sem íbúar verða rétthafar í félögunum og reksturinn er í þágu íbúa en ekki hluthafa á markaði.“

Ennfremur segir í ályktun um húsnæðismál:

“Landsfundur Vinstrihreyfingarinnar - græns framboðs 2013 áréttar samþykkta húsnæðisstefnu frá árinu 2011 og ítrekar mikilvægi þess að stuðla beri að einföldu og skilvirku húsnæðiskerfi sem tryggir nægjanlegt framboð af húsnæði, bæði til leigu og eigu, fyrir almenning í landinu.

Gera þarf leigu og búseturétt að raunverulegum valkosti við val á húsnæði og tryggja þannig fjölbreytni á húsnæðismarkaði. Sérstaklega ber að líta til húsnæðissamvinnufélaga en þar verða íbúar rétthafar í félögunum og reksturinn er í þágu íbúa en ekki hluthafa á markaði. Mikilvægt er að endurskoða bæði húsaleigubætur og vaxtabætur og tryggja þannig jafnræði óháð því hvort fólk velur að kaupa eða leigja sér húsnæði. Landsfundurinn fagnar nýstofnuðu leigufélagi í eigu íbúðalánasjóðs og telur það skref í rétta átt. Vinstri græn ítreka þá skoðun sína að taka þurfi löggjöf um húsnæðismál til gagngerrar endurskoðunar þannig að hún taki mið af þörfum almennings í landinu og tryggi öllum þak yfir höfuðið.

Endurskoða þarf hlutverk Íbúðalánasjóðs frá grunni og styrkja sérstaklega lán á félagslegum grunni með aðkomu hins opinbera. Nýtt húsnæðiskerfi ætti síðan að vera unnið í samvinnu við stéttarfélögin í landinu.“

Síðan hafa VG stutt hugmyndir um húsnæðisbætur sem unnið hefur verið að því að innleiða í velferðarráðuneytinu. Sjá hér:

http://www.velferdarraduneyti.is/frettir-vel/nr/33398

Þessar hugmyndir byggja á því að tekið verði upp nýtt og gjörbreytt húsnæðisbótakerfi sem tryggir öllum sama rétt til fjárhagsstuðnings hins opinbera, óháð búsetuformi. Kerfið myndi koma í stað vaxtabóta og húsaleigubóta.

Undanfarið hefur þjóðin fengið að fylgjast með sérkennilegri uppákomu innan Sjálfstæðisflokksins. Skuldinni af minnkandi fylgi flokksins í skoðanakönnunum hefur hópur Sjálfstæðismanna skellt á formanninn, Bjarna Benediktsson. Gekk þetta svo langt að hópurinn, (sem ef til vill er ekki stærri en Kjartan Gunnarsson og Davíð Oddson), stóð fyrir skoðanakönnun. Kannað var hvort þeir kjósendur, sem eiga að hafa yfirgefið flokkinn, myndu frekar kjósa hann ef formaðurinn vildi vera svo vinsamlegar að hætta, og láta varaformanninn taka við. Niðurstaðan var nokkuð ljós. Fylgi flokksins myndi aukast við skiptin

Könnunin leiddi, eina ferðina enn, greinilega í ljós að Sjálfstæðisflokkurinn er afar sérkennilegt fyrirbæri. Innan flokksins mallar ágreiningur eins og vellingur í potti. Um hvað hann er kemur aftur á móti hvergi fram. „Könnunarhópurinn” virðist telja að hinar ósýnilegu deilur megi leysa með því að kasta formanninum fyrir borð á lokaspretti kosningabaráttunnar.

Þetta tiltæki er næsta kostuglegt og ber vitni um menntaskólaþroska á stjórnmálasviðinu. Ungt fólk sér skiljanlega einfaldar lausnir á hverjum vanda, en oddvitarnir tveir (DO og KG) hafa marga fjörunu sopið og ættu að vita að svona nokkuð er í besta falli hæpið en fyrirsjánlega mislukkuð atlaga að Sjálfstæðismönnum sem ekki vilja kjósa flokk sinn. Sérstaklega að formanninum. Sem enginn hefur reyndar heyrt að hugsi sér að kjósa framsókn.

Fyrir vinstri menn og almenning í landinu gildir einu hvað formaður Sjálfstæðisflokksins heitir, jafnvel líka hvort hann er karl- eða kvenkyns. Stefnan er hin sama. Formaðurinn sagði í sjónvarpsviðtali að niðurstaða könnunarinnar yrði til þess að hann myndi taka sér tvo daga og „íhuga stöðu sína”, svo vitnað sé efnislega til orða hans. Og auðvitað varð niðurstaðan sú að hann héldi áfram. Þó nú væri, maðurinn er nýkjörinn.

Á hinn bóginn kom annað skondið í ljós í þessari uppákomu allri. Haldinn var „merkur” fundur í heimabæ formannsins, þar sem hann var hafinn til skýjanna og góðir stuðningsmenn klöppuðu af lukku. Eftir samkomu þessa ræddi sjónvarpið svo við hinn nýendurreista formann. Rennur þá ekki upp úr honum gamalkunnur frasi úr fræðum þeirra sem lengst hafa staðið til vinstri í gegnum tíðina: „Sjálfstæðismenn leysa sín mál innan flokks. Þegar formaður hefur verið kosinn styðja menn hann þangað til nýr tekur við.” (Efnislega eftir haft). Þetta var kallað "lýðræðislegt miðstjórnarvald". Í lenínískum fræðum er sagt að flokksmenn lenínískra flokka hafi fullann rétt til að taka upp mál innan flokksins, ræða þau þar, en hlíða svo niðurstöðu æðstu stofnana. Allt annað var bannað, ekki síst að gera ágreining ljósan fyrir almenningi. Greinilegt er að sama vinnulag gildir í Sjálfstæðisflokknum og formaðurinn kann textann sinn. Á milli landsfunda eiga flokksmenn og háttvirt atkvæði að gegna því sem við þá er sagt.

Öldin hefur verið talsvert önnur hjá Vinstri grænum undanfarin ár. Þar á bæ hefur orðið efnislegur ágreiningur, sem öllum er ljós. Um Icesave, um 20% leið, um ESB o.fl, o.fl. Félagar hafa hrokkið fyrir borð og fyrrverandi formaður legið undir þungum áföllum, sem blöstu við öllum. Að óreyndu hefði maður reiknað með að „frjálsir” menn í Sjálfstæðisflokki nýttu „frelsi” sitt á þennan hátt til að koma ágreiningi upp á yfirborðið. En svona nokkuð gerist ekki í Sjálfstæðisflokknum. Menn halda sér saman, koma ekki fram þegar atlaga er gerð að formanninum, nefna ekki um hvað málefnaágreiningur kunni að vera, ef hann er einhver. Fyrsta flokks lenínísk vinnubrögð, ekki til framgangs vinstri róttækni, heldur hægri frjálshyggju.

Svona getur veruleikinn farið með „grandvara” frjálshyggjumenn.

1)      Vill flokkurinn afnema þrepaskipta tekjuskattinn?

Nei, þrepaskiptur tekjuskattur er mikilvægur til að ná tekjujöfnuð í samfélaginu og þá sérstaklega til að hlífa lægri tekjuhópum, sem greiða hátt hlutfall tekna sinna í óbeina skatta.

2)      Hyggst flokkurinn afnema auðlegðarskatt?

Nei, auðlegðarskatturinn er mikilvæg viðbót við tekjuskattskerfið til að tryggja sanngjarna dreifingu skattbyrði.  Ástæða kann að vera  til að skoða hækkun á eignarmörkum hans og minnka þannig umfang hans.

3)      Hyggst flokkurinn lækka skatta/gjöld á bensín?

Nei, skattar og gjöld standa ekki undir vegaframkvæmdum á Íslandi. Heimsmarkaðsverð á bensín mun hækka enn frekar á komandi árum þannig að lægri skattar hverfa fljótt í verðhækkun.  Því er mikilvægt að bæta almenningssamgöngur og bjóða þannig upp á valkosti við einkabíllinn. Skattlagning  á brennslorkugjafa er viðurkennd leið til að draga úr mengun og er hún síst meiri hér á landi en annars staðar.

4)      Hyggst flokkurinn lækka tryggingagjaldið?

Með minnkandi atvinnuleysi er rétt að lækka tryggingargjaldið sem svarar fækkun atvinnulausra. Einnig getur komið til álita  að létta eða  undanskilja minnstu fyrirtækin til  til að ívilna nýsköpunar- og sprotafyrirtækjum og öðrum smárekstri.

5)      Hyggst flokkurinn afnema sérstaka veiðigjaldið sem var sett á þessu kjörtímabili?

Nei, sérstaka veiðigjaldið er mikilvægt í tekjuöflun ríkisins og stendur undir hluta fjárfestingaráætlun sem skapar fjölmörg störf og umsvif í hagkerfinu. Afnám þess væri því ávísun á niðurskurð í velferðakerfinu og að hætt yrði við framkvæmdir.  Sérstaka veiðigjaldið er sem stendur eina tiltæka leiðin til að tryggja þjóðinni hlutdeild í fiskveiðiauðlindinni.

6)      Ef flokkurinn hefur í hyggju að lækka skatta, hvað reiknar hann með að þær skattalækkanir muni kosta?

Vinstri græn boða ekki lækkun skatta en  telja að með óbreyttum skattkerfi skapist svigrúm upp á 50-60 mia. kr. í fjárfestingar í mennta- og velferðarkerfinu á næstu árum. Flokkurinn telur að með þeirri stefnu sem hann hefur mótað kunni eitthvert svigrúm myndast til að lækka skatta. Skattalækkanir á lág- og millitekjuhópa sérstaklega eru í forgangi ef svigrúm verður til skattalækkana.

Við kjósendur erum að velja okkur starfsmenn núna.

Þegar við veljum okkur fólk til að stjórna landinu næstu 4 árin, er mikilvægt að beita réttum aðferðum við valið. Við mannaráðningar á almenna markaðnum horfa menn mest á CV (ferilskrána) Ekki hvað menn segjast ætla að gera. CV er öruggari en loforðalisti. Mig langar til að bera saman “ferilskrá” tveggja þingmanna sem báðir bjóða sig fram núna, þeirra Gunnars Braga Sveinssonar og Lilju Rafneyar Magnúsdóttur:

Ég skoðaði www.althingi.is. Þar var lögð fram þessi þingsályktunartillaga:

Ályktun um fyrningu aflaheimilda. *)

Gunnar Bragi var einn af flutningsmönnum þessarar tillögu, ásamt öllum Sjálfstæðisflokknum, Sigmundi Davíð (F)og Sigurði Inga (F). Hún er svona:
„Alþingi ályktar að fela ríkisstjórninni að lýsa yfir því að horfið verði frá fyrirhugaðri fyrningu aflaheimilda sem getið er um í verkefnaskrá ríkisstjórnarinnar.“

Í umræðum kom fram að flutningsmönnum finnst að fiskistofnarnir séu sameign þjóðarinnar eins og segir í fiskveiðistjórnunarlögunum, en útgerðarmenn eigi nýtingarréttinn. Hann sé séreign. Viljum við það? Þetta er reyndar svona á mínu heimili: Ég á bíl, en sonur minn nýtir hann til jafns við mig. Ég hef hinsvegar ánægjuna af því að borga viðgerðarkosnað og annað sem til fellur. Ef ég setti á „kvótakerfi“ þannig að bara elsti sonurinn, sem hefur sannarlega nýtt hann hingað til, fær að gera það áfram, en hinir verði að semja við hann ef þeir ætla að nota bílinn. Væri það ekki töluvert óréttlátt? En þetta finnst nokkrum Framsóknarmönnum og öllum Sjálfstæðismönnum eðlilegt!

Afstaða Lilju Rafneyjar kemur fram t.d. í umræðum um nefndarálit sjávarútvegs og landbúnaðarnefndar varðandi stjórn fiskveiða (sjá althingi.is): „[..]ég tel að þeir hv. þingmenn sem skrifa upp á þetta nefndarálit með fyrirvara geri það vegna þess að þeir vildu sjá meira í þessu frumvarpi en orðið er. Og þar er ég þeim hjartanlega sammála. En ég mæli fyrir þessu nefndaráliti og held baráttunni áfram fyrir því sem var tekið út úr því og mun gera það[..]“ **)

Hvað hafa þínir menn gert?

Ég hvet alla til að skoða hvað þingmenn hafa gert, t.d á vef Alþingis. Loforðin eru varasöm. Nú lofar Framsóknarflokkurinn 20% lækkun skulda hjá öllum. Líka stóreignamönnum. Ríkið og lífeyrissjóðir eiga 70% af skuldunum. Þeir aðilar munu tapa. Viljum við það? Það má heldur ekki gleyma því að Framsóknarflokkurinn kom húsnæðisbólunni af stað með því að lofa fyrir kosningar 2003, 90% lánum frá Íbúðalánasjóði. Þetta hratt af stað samkeppni á lánamarkaðnum, sem hvorki eftirlitsstofnanir né ríkisstjórn sinntu að stoppa. Lánin fóru í 100% og húsnæðisverðið snarhækkaði. Gunnar Bragi var vísast ekki á þingi þá, en þetta var flokkurinn hans. Þetta sýnir líka hvað hæpið er að treysta á loforð fyrir kosningar. Hver man ekki eftir þessu slagorði sem Framsóknarflokkurinn kom með á sínum tíma: „Eiturlyfjalaust Ísland árið 2000“

Kveðja, Reynir Eyvindsson

www.althingi.is:

*) 05.10.2009 þingsályktunartillaga Þskj. 8 — 8. mál.
**) 10. júní 2011. stjórn fiskveiða. 826. mál

Ekki verður sagt um stjórnmálaumræður þessa dagana að þær séu beinlínis heillandi, en margir taka þátt í þeim, ekki síst í gegnum vefmiðla. Reiðin er yfirþyrmandi, reiðin yfir því að núverandi ríkisstjórn hafi ekki gert nóg til verndar heimilunum – hafi í staðinn verndað fjármagnseigendur. Merkilegast við þessa umræðu alla er að reiðin skuli ekki beinast að þeim sem áttu stærstan þátt í Hruninu. Þeir sem tóku við vonlausu búi, og hafa rétt það við svo eftir er tekið vítt um lönd, verða hinsvegar fyrir barðinu á reiði, líklega má segja almennings ef marka má skoðanakannanir. Á hér sannarlega við að bakari sé hengdur fyrir smið.

Stjórnarflokkarnir gjalda afhroð samkvæmt könnunum og eru þar í „góðum” félagsskap með Sjálfstæðisflokknum. Það er þó kostur við reiðina að skattalækkunardraumar þeirra sjálfstæðismanna – n.b. „fyrir heimilin” virðast ekki hrífa heimilisfólkið í landinu. Er reyndar engin furða því í venjulegum heimilisrekstri batnar afkoman yfirleitt ekki með lækkandi tekjum. Ennþá síður með auknum útgjöldum samtímis. Þetta einfalda reikningsdæmi læra börn strax í barnaskóla.

Einar Kristinn Guðfinnsson, efsti maður á D-listanum í NV-kjördæmi, skrifaði nýlega pistil í Fréttablaðið.Pistillinn heitir „20% skuldalækkun” og má kalla fyrirsögnina kunnuglega. Hann gerir grein fyrir því hvernig Sjálfstæðisflokkurinn ætli að lækka skuldir heimilanna og „draga úr skuldabyrðinni strax varanlega og til frambúðar.” Leiðirnar eru tvær, að því er Einar segir. Annarsvegar að borga „einstaklingi” kr. 40.000 í skattaafslátt beint inná höfuðstól húsnæðisláns. Hinsvegar að leyfa skuldurum að greiða séreignasparnað sinn beint inná höfuðstól íbúðalána. „En hversu framkvæmanlegar eru þessar tillögur. Kostnaðurinn fyrir ríkissjóð verður ekki meiri en svo að við hann verður vel ráðið.....Og við vitum að þær [tillögurnar] eru framkvæmanlegar og það strax.” [leturbr. hágé.]

Hér er sem sagt komin enn ein hugmyndin um að lækka skuldir heimila um 20% óháð því hverjar þær eru og hver greiðslugetan er. Þessar hugmyndir verður að skoða í samhengi við meginstefnu Sjálfstæðisflokksins um að lækka skatta. Að veita öllum skattafslátt um 40.000 þúsund á mánuði, sem væntanlega myndi þýða 80.000 fyrir hjón og sambýlinga, eða 960.000 á ári. Hvað hefur það í för með sér? Ég skal fúslega játa að ég er ekki mjög sleipur í reikningi. En í fljótu bragði sýnist mér þeir sjálfstæðismenn hugsa sér að lækka skattstofninn í landinu, eða skattana sjálfa, um tæplega milljón á mánuði fyrir hjón og um tæpa hálfa milljón fyrir einstaklinga. Það má auðvitað reikna þetta út en núllin verða þá svo mörg að þann sem hér stendur, hreinlega sundlar. Einar nefnir eingöngu ríkissjóð, hann muni vel ráða við slíka byrði, segir hann, en sleppir alveg að nefna sveitarfélögin. Ráða þau við slíkan afslátt á tekjum?

Svo virðist sem galdralausnir af þessu tagi svifi yfir flestum pólitískum vötnum um þessar mundir. Um leið er mörgum sérstaklega uppsigað við verðtrygginguna og halda að með því að taka óverðtryggð lán losni þeir við verðtryggingarófreskjuna. Eina leiðin til að losna við hana er að losna við verðbólguna. Aftur á móti ber ekki á neinum tillögum í þá átt. Óverðtryggð lán eru jafn verðtryggð og þau verðtryggðu. Lánveitandi sér til þess með því að ráða vöxtunum þannig að hann fái upphaflegt verðmæti lánsins til baka. Lántaka eru viðskipti. Lánveitandinn eignast skuldabréfið sem lántakandinn gefur út. Þess vegna er ómögulegt fyrir löggjafann að breyta skilmálum eldri bréfa, það gæti þýtt eignaupptöku hjá lánveitendum sem ríkissjóður yrði að greiða, en gæti alls ekki staðið undir, og gildir þá einu hversu reitt fólk er bönkum og öðrum lánveitendum.

Á hinn bóginn væri auðvitað hægt að banna verðtryggingu á lánum sem tekin verða í framtíðinni, en þá yrði um leið að banna þá vexti sem tryggðu lánveitandanum að fá sömu verðmæti til baka. Með öðrum orðum: Ekkert fær borgið heimilum frá hremmingum verðtryggingarinnar nema afnám verðbólgunnar. Hvernig má það vera að enginn skuli finna ráð til þess?

hágé.